Ons nieuwe stekkie

We zijn nu al bijna drie weken ingehuisd: hoog tijd om wat fotootjes op de blog te posten dachten we zo. Het is een tof huis met een groot perceel rond, maar jammer genoeg wordt stroom de laatste tijd steeds schaarser en schaarser en daar blijven zelfs twee mutoka's niet van gespaard. Het merendeel van de turbines van de nabijgelegen waterkrachtcentrale zijn kapot en tja, vermits ze eigendom zijn van de failliete diamantfirma...
Maar als we onder dat mom elke dag kunnen genieten van een dineetje bij kaarslicht hoor je mij (voorlopig) niet klagen. En koken op een houtskoolvuurtje vind ik (voorlopig) ook nog wel iets cools "back-to-basics" hebben.
Daarnaast ondervinden we ook aan den lijve hoe de waterschaarste zijn tol eist: van 's morgens voor de zon opkomt tot 's avonds lang nadat de zon is gaan slapen zien we dagelijks duizenden mamans kilometers afleggen met 30l-bassins op hun hoofd, of jonge kerels met gemiddeld 9x20l-bidonnen vastgebonden op hun fiets voorbij puffen, het zweet parelend van hun rug. Of de honderden kindjes die, evenredig met hun leeftijd, een kleiner of groter emmertje op hun hoofd naar huis dragen.
Dan hebben wij uiteraard verre van te klagen: dagelijks wordt ons water mooi aan huis gebracht en de prijs (een halve dollar per 20l) is, in tegenstelling tot het gros van de bevolking, voor ons niet onoverkomelijk (al is het wel schandalig veel voor wáter, l'eau c'est la vie, n'est-ce pas?)
De voorraadkast die ondertussen nog zo ongeveer 40kg lekkers bevat (het water loopt me al in de mond als ik nog maar naar de foto kijk): ook zééér levensnoodzakelijk, zoals u zich wel kan inbeelden. Een mens leeft niet van foufou alleen hè.
De slaapkamer (ondertussen hangt het muskietennet al óver het bed hoor, no worries):
En dan is er nog Clara terwijl ze probeert onze ziekenhuiswitte veranda wat kleur in te blazen: